Emri i Zotit

Zot i vërtetë,

Bota e tërë

Gjithë ç'ke bërë

E ç'ka në jetë

Të gjitha ç'janë

Yje dhe diej,

E dhé e qiej,

Një gjuhë kanë,

Që thotë emrin tënt!

Ngado që shikonj,

Atë emër dëgjonj.

E shoh më ç'do vënt.

Dheu, që rrimë ne,

Duke mbleruar,

E kam dëgjuar,

Që thotë se ç'je.

Yjtë me dritë,

Duke kërcyer,

E duke kthyer,

Nat' edhe ditë,

Re me gjëmim

Zoqtë me fjalë,

Deti me valë,

Lumi me rrëmbim

Lulja me erë,

Dhe me bukuri,

E me mituri,

Kur çel në verë,

Emrin tënt thonë,

Ty të tregojnë

E të lëvdojnë,

Ty gjithë monë!

Po njeriu, o Zot!

S'ta di emrin tënt,

Se s'gjendet me mënt.

Ah! S'e thotë dot;

Njeriu nukë munt,

Se gjuhë s'i dhe

Që të thotë ç'je,

O fuqi pa funt!

Dielli kur del,

A tek perëndon,

Zogu kur këndon,

E gjethi tek çel,

Bukur tregojnë,

Emrin që ke,

Rrëfejnë ç'gjë je,

Dhe më gëzojnë.

Në gjithë botë

Vetëm njeriu s'di

Rri si çilimi

E s'mundet ta thotë!

Me zë të zjartë,

Donja të flisnja,

Edhe t'i grisnja,

Retë si kartë,

Si vetëtima;

Apo si lumi,

Që s'e zë gjumi,

Me oshëtima!

Falmë nga togu

Q'është e ç'shohëm

Nga gjithë ç'njohëm,

Zën' e një zogu,

Të rri më një vënt,

Edhe më lerë,

Të them një herë,

Një herë emrin tënt.